Wandelen.
Carla en ik, wij hebben nu nog 2 honden. Een Schotse korthaar collie en een grote poedel. Als ik onze honden ga uitlaten kom ik stee vast langs een school. Altijd hoor ik "kijk een poedel". Nooit wordt er iets gezegd over mijn lieve rustige collie Glenn, ook nu niet want dit verhaal gaat over mijn, jawel mijn Poedel.
Nooit gedacht dat ik ooit met een poedel over straat zou lopen. Maar nu ben ik trots op haar en denk zelfs dat ik meer van haar hou dan iedere hond die ik eerder had. Ik heb haar als eerste hond toegestaan om bij mij op de bank te mogen komen liggen. Ik denk dat dat toch niet zo verstandig was.
Multi Purpose.
Als ik dan zo weer in gedachten loop hoor ik het weer, meestal kinderen "Een poedel. Ooo, wat leuk".
Ja leuk hè, kom je haar ook eens borstelen? Want die vacht verzorging dat is toch echt wel een crime hoor. Mogelijk de reden dat je poedels weinig ziet. Ja, wel op shows maar wij houden allebei niet van een opgetutte poedel en maar goed ook want deze "dame" is er niet voor de show, maar is van alle markten thuis. Heerlijk rustig kan ze zijn als ze thuis is, en super actief buiten. Apporteren doet ze als de beste.
Oké dan ze geeft niet netjes af maar wat maakt dat uit.Wat je ook weggooit ze vindt het geweldig om het te halen, waar dan ook vandaan.
Maar ook het vinden van mensen, tijdens het praktijkspeuren, doet ze geweldig. En dan,
Jagen.
Babs, want zo heet onze poedel, heeft een geweldig reukvermogen. Het is grappig om te zien hoe haar neus echt naar links en rechts beweegt. In het buiten gebied, pakt ze regelmatig een geurspoor op van een of ander dier en kan dit gaan volgen en er vandoor gaan. Tot onze ergernis kan niets haar tegen houden, en is zij in staat om dwars door alles heen te gaan. Het is begonnen met een dode waterhoen, die zij op de uitlaat plek had gevonden en keurig bij mij kwam brengen. Het dode beest achterlaten was geen optie want even later ging ze weer terug om het op te halen. Dus toen maar over het hek waar ze er niet bij kon komen.
Wat een verdriet, gelukkig was ze al meer aan mij gehecht dan aan een dode waterhoen anders was ik waarschijnlijk alleen thuis gekomen.
Ik ga soms ook wel eens met haar joggen/hardlopen met name in Drenthe. Babs blijft dan vrijwel altijd bij mij lopen. Maar als ze dan de geur van een konijntje ruikt en die ook nog eens ziet is er geen houden aan.
Fietsers roepen al voordat ik er erg in hebt van; "Oo, kijk die poedel zit een konijn achterna". En als het konijntje dan niet snel genoeg was geeft dat mij dan toch wel een "rot" gevoel. Toch maar even terug joggen om te kijken of het konijntje dood is. "Klote Poedel", denk ik dan.
Erger vond ik het toen ze er van door ging en we na enkele minuten vreselijk gekerm hoorden.
We dachten dat haar iets overkomen was. Wij rennen door de bossen naar het gekerm wat vrij snel verstomde. Zoeken, waar was Babs? Wij vonden haar vrij snel, zittend en in goede gezondheid. Ze had een ree kalfje gesteld. Het dier was gelukkig ongedeerd en ik kon Babs gemakkelijk aan lijnen waarna het kalfje er vandoor ging.
Ook in Frankrijk, Pensol ging ze er regelmatig vandoor. Bleef minuten lang weg, samen met haar vriend Henk die de omgeving kende en vaak nóg langer wegbleef om op zwijnen te jagen.
Herkennen van gedrag.
Het geeft je een machteloos gevoel als je hond weg rent, waar je zo'n goede relatie mee hebt, en dat deze dan niet meer luistert. Ik begrijp nu wel beter waarom mensen er voor hebben gekozen om een zwaar middel als een stroomband te gaan gebruiken. Het kan werken, maar als de passie om te jagen groter is dan de pijn help ook een stroomband niet en breng je de hond onnodig letsel toe. Maar wat dan??
Voortijdig reageren op het gedrag van de hond.
Door deze eerdere ervaringen ben ik gaan zien wanneer Babs in een bepaalde gemoedstoestand komt om te gaan jagen. In deze gemoedstoestand toont zij gedragsuitingen die ik herken mij er toe brengen actie te gaan onder nemen.
Heb jij ook zo'n hond en wil je weten wat voor actie je dan moet ondernemen, neem dan contact met ons op en begin met het volgen van een cursus.
